sobota, 14 stycznia 2017

Demo "Grobu pobielanego"

Udało mi się wreszcie ulepać jakieś znośne demo mojej pierwszej gry tekstowej wzbogaconej o mechanikę - wcześniej wzmiankowanego "Grobu pobielanego". Właściwie, ciężko nazwać to demem, bo nie jest to fragment wykrojony z gotowej całości, tylko jedyny gotowy na obecną chwilę fragment ;) Więc... Beta? Teaser? Nie wiem.
W każdym razie - gra toczy się w tym samym świecie, co moje poprzednie gry: "Wielka Wojna Sukcesyjna" i "Sprawy rodzinne". Tym razem struktura gry jest bardziej otwarta, niż w poprzednich przypadkach. Do tej pory w moich wytworach gracz mógł wybierać co jakiś czas jedną z kilku opcji pozwalających zadecydować o dalszym przebiegu historii. Teraz otrzymuje do dyspozycji całe miasto z wieloma lokacjami, pomiędzy którymi może się poruszać w wybranej przez siebie kolejności i wykonywać wybrane przez siebie zadania. Gracz wciela się w imigranta (do wyboru cztery postacie) przybywającego do Ligi Wolnych Miast. Bohater weźmie udział w rozgrywkach pomiędzy kilkoma frakcjami, a wątek główny będzie wprowadzany stopniowo.
W chwili obecnej dostępne jest tylko kilka lokacji - gwoli informacji, są to te, które oznaczyłem plusem na "Mapie miasta". Ponadto w demie jest włączona opcja pozwalająca graczowi w dowolnej chwili cofnąć się do poprzedniej sceny - możliwe, że wyłączę ją w wersji finalnej.
Oczywiście, przed opublikowaniem dokonałem testów, ale pomimo moich starań, w tej wersji mogą się pojawić błędy. Po prostu, jest na tyle dużo opcji, że w czasie testów mogłem niektóre pominąć i nie zauważyć bugów z nimi związanych. Bardzo proszę o ich wskazywanie w komentarzach, żebym mógł je poprawić.
W wersji finalnej planuję:
- stworzyć wszystkie lokacje, które obecnie są wpisane na "Mapie miasta"  i jeszcze więcej (planuję, żeby gracz mógł odwiedzić co najmniej jedną inną wyspę),
- bardziej rozbudować opcje dostępne w czasie walki - będzie możliwość zdobycia broni dystansowej oraz nauczenia się nowych umiejętności bojowych oraz kooperacji z innymi postaciami,
- stworzyć namiastkę drużyny - już w wersji demo gracz może napotkać kilka postaci, z którymi interakcje są nieco "głębsze" - w wersji finalnej na pewnym etapie bohater będzie mógł pozyskać je do swojej "drużyny" i postaci te będą mu towarzyszyć i pomagać,
- co najmniej jeden bardziej rozbudowany "loch" - cmentarne podziemia zaprezentowane w demie z pewnością nie zadowolą zwolenników dungeon crawlingu.

Ponadto, chciałbym choć po części zilustrować grę, choć może być to trudne, bo jeśli posiadam jakikolwiek talent, to z pewnością nie plastyczny.

A zatem podaję link do dema i jeszcze bardziej niż zwykle, proszę o komentarze.


http://www.mediafire.com/file/n22wvt8jl53n2d3/Gr%C3%B3b+pobielany+0.32.html


17 komentarzy:

  1. Hej, parę wrażeń i sugestii na szybko (po 3 lutym będę wreszcie po egzaminach to wtedy mogę dokładniej):

    Ogólny pomysł bardzo mi się podoba, natomiast jego wykonanie pozostawia nieco do życzenia (niezależnie od tego, że to póki co wersja demo). Stworzyłem postać tej sklawińskiej szlachcianki i dopakowałem jej charyzmę (urodę), co okazało się fatalnym wyborem. Nie byłem w stanie dorobić nosząc ładunki w dokach ani uratować kapitana przed oberwaniem workiem. W bójce w zaułku od razu zginąłem, gdy cofnąłem się i ściemniałem, że wzywam straż to też zginąłem. W innych miejscach nic nie mogłem zrobić bez szekla przy duszy. W końcu poszedłem na cmentarz, dogadałem się z tymi mnichami (fajny motyw) i oczywiście okazało się że zarówno ,,Hodorowanie” drzwi, jak i walka z martwiakami kończy się tak samo - zgonem. Jednym słowem, ta postać cokolwiek by nie zrobiła, ma przekichane :P Nie wiem czy tak zamierzałeś, ale wyszła istna ,,Jesienna Gawęda” ;)

    Potem wziąłem weterana i poszło znacznie lepiej, zarobiłem 5 szekli na towarach i przetrwałem bójkę w zaułku, ale skończył mi się czas, który wyznaczyłem sobie jako przerwę od nauki :(

    Podsumowując, sugeruję:
    1. Ostrzec innych beta-graczy, że póki co gra jest wybitnie pod postaci ,,walczące”.
    2. Dać na start chociaż kilka szekli - to jest nieprzekonujące, że nasze awatary było stać na wynajęcie kabiny na statku by się nie bujać w hamaku z plebsem a potem jeszcze wynająć sobie gospodę na 2 tygodnie z góry, ale po tym zostajemy dokładnie bez szekla przy duszy
    3. Za nic na świecie nie usuwać opcji cofnięcia się do poprzedniej sceny - bez tej opcji gra może stać się zbyt frustrująca
    4. Zrobić większe odstępy między akapitami tekstu, będzie się łatwiej czytało

    Ogólnie jednak widzę wielki potencjał w tej grze i życzę postępów w jej tworzeniu :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Dziękuję za opinię, a przede wszystkim za wytknięcie bugu - bo to, że Twoja szlachcianka nie była w stanie "przegadać" sytuacji w zaułku było właśnie jego wynikiem. Już wrzucam poprawioną wersję (zamieniłem link w artykule).

    Ale masz rację, że w tej chwili "dyplomata" ma trochę ciężko. W finalnej wersji będę musiał dodać więcej "początkowych" zadań, które można przegadać.

    "Za nic na świecie nie usuwać opcji cofnięcia się do poprzedniej sceny - bez tej opcji gra może stać się zbyt frustrująca"
    O właśnie - opinia w tej kwestii jest jednym z podstawowych powodów, dla których proszę o opinię. Z jednej strony, zostawienie tej opcji usuwa jakikolwiek element wyzwania, z drugiej - faktycznie, może być frustrujące.

    "Nie wiem czy tak zamierzałeś, ale wyszła istna ,,Jesienna Gawęda” ;)"
    I również dlatego potrzebuję opinii, bo ja dokładnie znam całe rozplanowanie gry i optymalną kolejność zaliczania zadań i rozwijania postaci, więc ciężko mi ocenić, na ile trudne to jest dla osoby, która tego nie wie. Oczywiście, przed wypuszczeniem wersji finalnej nie tylko sam rzecz przetestuję (bo jak widać, mnie samemu zawsze coś umknie), ale poproszę ochotników o zerknięcie.

    Życzę powodzenia na egzaminach.

    OdpowiedzUsuń
  3. ,,Z jednej strony, zostawienie tej opcji usuwa jakikolwiek element wyzwania, z drugiej - faktycznie, może być frustrujące.”

    Są różni gracze: jedni robią quicksave’a co parę sekund, inni uwielbiają tryby typu ,,iron man", gdzie śmierć postaci oznacza konieczność rozpoczęcia gry od nowa. Pomyśl, których bardziej widzisz jako swoją grupę docelową ;) Zresztą można spróbować pogodzić te oczekiwania i dać graczowi opcję zablokowania cofania się ;)

    Przy okazji, czy znasz grę Age of Decadence? Przypomina mi ona Twoje dzieło, klimatem i ,,paragrafowymi” rozwiązaniami. Sam grałem tylko w demo, ale słyszałem, że grę można przejść odpowiednio wygadaną postacią bez ani jednej walki, co wielu uważa za wielką zaletę tej gry, także dlatego, że te walki są potwornie trudne.

    Wracam do wkuwania ;)

    OdpowiedzUsuń
  4. Zassę, ale kiedy przetestować zdążę - nie wiem :/
    Pozdro od kolegi z Poltera!

    OdpowiedzUsuń
  5. @ Jarosław Daniel
    "Są różni gracze: jedni robią quicksave’a co parę sekund, inni uwielbiają tryby typu ,,iron man", gdzie śmierć postaci oznacza konieczność rozpoczęcia gry od nowa".
    Sam należę do tej pierwszej grupy ;)

    "Zresztą można spróbować pogodzić te oczekiwania i dać graczowi opcję zablokowania cofania się ;)"
    W sumie myślę o opcji pośredniej - zablokowania "cofania się" w określonych scenach (np. w trakcie bardziej rozbudowanej walki czy konwersacji), podobnie jak to w demie zrobiłem z save'ami w katakumbach.

    "Przy okazji, czy znasz grę Age of Decadence? Przypomina mi ona Twoje dzieło, klimatem i ,,paragrafowymi” rozwiązaniami. Sam grałem tylko w demo, ale słyszałem, że grę można przejść odpowiednio wygadaną postacią bez ani jednej walki, co wielu uważa za wielką zaletę tej gry, także dlatego, że te walki są potwornie trudne".
    Słyszałem o tej grze trochę, nie grałem, ale kiedy zostanie ukończona, zastanowię się nad zakupem. Czy mają podobny klimat? Nie wiem (no bo jak wyżej - nie grałem), ale jak wspominałem w naszych rozmowach na privie, u mnie inspiracje "rzymskie" są w tej chwili baaaardzo luźne, a w AoD z tego co widzę dosyć silne.

    @ Neb
    Witam na moim blogu i również pozdrawiam(a co niektórzy twierdzili, że "reklamowanie się" na Polterze nie ma sensu ;). Chętnie poznam Twoją opinię na temat tego demka i na temat różnych innych materiałów znajdujących się na blogu (tylko na litość boską, nie pisz "wszystkie skrajności są złe" ;) .


    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wszystkie skrajności są złe, ale Tobie do skrajności imho jednak trochę brakuje brakuje :)
      TO taka moja opinia ;)

      Usuń
    2. Oczywiście, że mam skrajne poglądy. Na przykład jestem skrajny, fanatyczny i nieugięty w twierdzeniu, że frazes "wszystkie skrajności są złe" jest absolutnie, 100% głupi. Notabene, jest wewnętrznie sprzeczny i nielogiczny, bo przecież twierdzenie, że każda skrajność, w każdej sytuacji, jest zawsze zła... samo w sobie jest skrajnością. Gdyby brzmiało "Skrajność na ogół są złe", "skrajności często są złe" miałoby sens. Prawda nie leży zawsze po środku. Prawda leży tam, gdzie leży. Czasem po środku, a czasem na jednym ze skrajów. Kompromis czasem jest dobrym rozwiązaniem, a czasem złym. Jeśli jedni mówią, że 2+2=4, a drudzy, że 6, to przyjęcie rozwiązania 5 tylko dlatego, żeby odrzucić skrajności, nie jest mądre, prawda? Jeśli ktoś morduje 10 osób dziennie, a ktoś mówi, że nie powinien mordować w ogóle, to powinniśmy przyjąć, że powinien mordować trochę mniej, ale nie powinno mu się tego w ogóle zakazywać, bo to byłaby skrajność? Jeśli mamy zwolenników teorii heliocentrycznej i geocentrycznej, to powinniśmy wypracować jakiś model pośredni albo dopuścić obie teorie i nie, nie interesują mnie dowody świadczące, że jeden model jest zgodny z prawdą a drugi nie, skrajne stanowiska są zawsze złe, nawet jeśli są obiektywnie zgodne z prawdą? W dzisiejszych czasach jest taka moda na bezideowość i niektórzy ludzie jak widzą jakąkolwiek dyskusję, natychmiast krzyczą "Nie kłóćcie się! Kompromis! Skrajności są złe! Prawda zawsze leży pośrodku! Centryzm!", czasem nie podejmując choćby minimalnego wysiłku w celu zapoznania się z tematem - po prostu z góry zakładają, że żadna ze stron nie ma racji, no bo tak. Szczerze powiedziawszy, takie osoby z reguły swoją bardziej mnie irytują niż antagoniści w sporze. Bo przeciwnik może ma rację, może nie, ale przynajmniej można mieć nadzieję, że wypracował sobie jakieś stanowisko, a nie tylko bezmyślnie powtarza slogany... W przypadku wyznawców Złotego Środka zawsze ich argumentacja ogranicza się do sloganu. "Wszystkie skrajności są złe! Pozamiatałem, pokazałem, że jestem mądrzejszy od was obu, no bo nie wyznaję skrajności! To magiczne zaklęcie zwalnia mnie z obowiązku przedstawiania jakichkolwiek argumentów za tym, że obaj nie macie racji, czy przedstawienia jakiejkolwiek propozycji rozwiązania problemu lepszej od tych waszych, skrajnych".

      Usuń
    3. Adeptusie, zgadzam się z tym co napisałeś powyżej, natomiast odnoszę wrażenie, że we współczesnych społeczeństwach (bynajmniej nie tylko polskim) jest stanowczo za dużo takiego zacietrzewienia, przekonania o własnej nieomylności i bezdennej głupocie oponentów i w wielu (nie wszystkich!) przypadkach większa skłonność do kompromisu byłaby bardzo pożądana. Ponadto, irytuje mnie ulubiony slogan jednego z felietonistów z ,,Rzeczpospolitej”, który brzmi ,,prawda nigdy nie leży pośrodku”. Moim zdaniem to co najmniej tak fałszywe stwierdzenie jak ,,prawda zawsze leży pośrodku” ;)

      Usuń
    4. Jarosławie, rzecz w tym, że stanowisko "skrajności zawsze są złe" jest właśnie kolejnym przejawem "zacietrzewienia, przekonania o własnej nieomylności i bezdennej głupocie oponentów" - bo to jest właśnie założenie "JA na pewno mam rację, tylko dlatego, że moje stanowisko jest bardziej wypośrodkowane". Tymczasem można być fanatykiem "wypośrodkowanego" stanowiska, tak samo jak skrajnego. Osoba, która z góry odrzuca wszelkie argumenty za słusznością skrajnego stanowiska, tylko dlatego, że jest skrajne, niczym się nie różni od osoby, która ślepo wierzy w skrajne stanowisko. Przy czym najzabawniejsze jest to, że o ile osoby o skrajnych poglądach przynajmniej na ogół wiedzą, jakie te ich poglądy właściwie są, o tyle wyznawcy Złotego Środka częstokroć nie mają żadnego skonkretyzowanego stanowiska na temat, na który się wypowiadają... poza twierdzeniem, że stanowiska oponentów na pewno są błędne.

      Ponadto, śmieszne jest to, że zakłada się, że stanowisko "wypośrodkowane" jest z założenia neutralne. Nie ma czegoś takiego, jak neutralne stanowisko - neutralność polegałaby na niewypowiadaniu się w ogóle. Jeśli uważasz, że zamiast stanowiska "skrajnej lewicy" i "skrajnej prawicy" należy przyjąć Twoje stanowisko "centrowe", to nie jesteś osobą neutralną, tylko trzecią stroną w sporze, która podobnie jak dwie poprzednie, chce narzucić pozostałym stanowisko niezgodne z ich własnym.
      Ponadto w większości przypadków neutralne stanowisko jest niemożliwe. Stanowisko, że aborcja powinna być dostępna na życzenie, nie jest neutralne. Stanowisko, że aborcja powinna być w ogóle zakazana, nie jest neutralne. Ale stanowisko, że powinna być legalna w określonych przypadkach też nie jest neutralne. Żeby było neutralnie, powinna być jednocześnie legalna i nielegalna ;) A tak się nie da. A JAKIEŚ rozwiązanie trzeba przyjąć. I każda ze stron (także zwolennicy kompromisu) przyjmuje logiczne założenie "uważam, że moje rozwiązanie jest najlepsze - bo gdybym tak nie uważał, to bym go nie wyznawał. A skoro tak, to w imię czego mam popierać rozwiązanie, które uważam za gorsze?". Stąd też spór jest nieunikniony i nie jest żadną patologią, tylko czymś normalnym, o ile jest prowadzony w "cywilizowany" sposób.
      Poza tym, we współczesnych czasach gadanie o "kompromisie" i neutralności jest tak naprawdę "parawanem" służącym do forsowania własnych poglądów. "Powinno być tak, jak ja mówię. Nie ja nie forsuję żadnej ideologii. To nie jest ideologia, to jest wyważone stanowisko, które jest oczywiste dla każdego normalnego człowieka. To Ty, skoro próbujesz dyskutować z tym wyważonym stanowiskiem, jesteś fanatykiem i pieniaczem. Więc zakończmy te jałowe spory i niech będzie normalnie, tj. jak ja chcę". W ten sposób lewicy udało się stworzyć wrażenie, że jej postulaty to są w zasadzie aksjomaty, z którymi nie można dyskutować (nie to, żeby część prawicy nie chciała zrobić tego samego).

      Usuń
    5. Swoją drogą, jeśli chcecie kontynuować tę dyskusję (nie mam nic przeciwko, a wręcz przeciwnie), to może przenieśmy ją pod notkę http://adgedeon.blogspot.com/2016/12/kilka-polskich-paradoksow.html . Aczkolwiek wiem, że sam wywołałem tutaj temat (co prawda w formie żartu).

      Usuń
    6. Ponownie, nie mogę się nie zgodzić z tym co napisałeś. Natomiast zaproszenie do kontynuowania dyskusji pod tamtą notką nie bardzo mogę przyjąć, z powodów o których napisałem na priv.

      Usuń
  6. @ Jarosław Daniel
    A czekaj, chyba AoD jest już skończone? No cóż i tak zapewne poczekam z zakupem, bo w święta wyrobiłem "limit" zakupów growych (na "Tyranny").

    OdpowiedzUsuń
  7. ,,Sam należę do tej pierwszej grupy ;)”
    Ja też ;) Do tego stopnia że jak ostatnio wróciłem po latach do gry Silent Storm to poważnie zastanawiałem się nad wybraniem wyższego poziomu trudności, ale zrezygnowałem, bo nie można na nim zapisywać gry w trakcie walki (a czasami walka nie ustaje nawet na moment przez całą misję).

    ,,W sumie myślę o opcji pośredniej - zablokowania "cofania się" w określonych scenach (np. w trakcie bardziej rozbudowanej walki czy konwersacji), podobnie jak to w demie zrobiłem z save'ami w katakumbach.”

    Jest to ciekawa opcja. Inne utrudnienie (ale zarazem uatrakcyjnienie) to mechanizm zastosowany w grach z serii Wiedźmin czy Alpha Protocol - nasze wybory przynoszą ważne i niekiedy zaskakujące konsekwencję na znacznie, znacznie dalszym etapie gry, gdy trzeba będzie po prostu z nimi się pogodzić bo mało komu by się chciało cofnąć np. 40 scen do tyłu ;)

    Age of Decadence ma darmowe i całkiem obszerne demo - sam go nie przeszedłem, bo na moim złomowatym komputerze czas wczytywania sejwa jest dość długi, a wczytuje się tu bardzo często ;) Mówię tyle o tej grze, bo jest wysoko oceniana (bodajże 9/10 w CD-Action, ponad 80% na Metacritic), pewnie warto wesprzeć zapaleńców, którzy pracowali nad tym chyba 11 lat no i widzę podobieństwa z Twoją grą, bo tam też można wybrać spośród kilku postaci, w tym wojownika, szlachcica, kupca, zabójcy, złodzieja i uczonego. Z tym że jak już wspominałem, ponoć odpowiednio wygadaną (lub skradającą się) postacią grę można przejść bez ani jednej walki, więc warto rozwijać charyzmę bez obawy że nie uda się przejść gry bo nas zatłuką ;)

    A jak wrażenia z Tyranny?

    OdpowiedzUsuń
  8. "Jest to ciekawa opcja. "
    I pewnie tak zrobię, zwłaszcza, że jak widać, 100% ludzi wypowiadających się na temat dema uznaje to za "ciekawą opcję"...

    "Inne utrudnienie (ale zarazem uatrakcyjnienie) to mechanizm zastosowany w grach z serii Wiedźmin czy Alpha Protocol - nasze wybory przynoszą ważne i niekiedy zaskakujące konsekwencję na znacznie, znacznie dalszym etapie gry, gdy trzeba będzie po prostu z nimi się pogodzić bo mało komu by się chciało cofnąć np. 40 scen do tyłu ;)"

    To też będzie, chodzi mi raczej o takie sytuacje "o wybrałem kwestię dialogową, coś czuję, że mogłem lepiej, to cofam i wybieram inną".

    "Age of Decadence ma darmowe i całkiem obszerne demo - sam go nie przeszedłem, bo na moim złomowatym komputerze czas wczytywania sejwa jest dość długi, a wczytuje się tu bardzo często ;) Mówię tyle o tej grze, bo jest wysoko oceniana (bodajże 9/10 w CD-Action, ponad 80% na Metacritic), pewnie warto wesprzeć zapaleńców, którzy pracowali nad tym chyba 11 lat no i widzę podobieństwa z Twoją grą, bo tam też można wybrać spośród kilku postaci, w tym wojownika, szlachcica, kupca, zabójcy, złodzieja i uczonego. Z tym że jak już wspominałem, ponoć odpowiednio wygadaną (lub skradającą się) postacią grę można przejść bez ani jednej walki, więc warto rozwijać charyzmę bez obawy że nie uda się przejść gry bo nas zatłuką ;)"
    Powiem tak - jak sobie czytam o tej grze, to faktycznie wygląda bardzo ciekawie. Problem w tym, że jak wspominałem wcześniej na privie - boję się "podświadomej sugestii". A zamysł tej gry faktycznie wygląda na bardzo podobny do mojej (oprócz tego, że rzecz jasna, AoD jest ze 100 razy bardziej rozbudowane niż będzie mój wytwór). Dlatego trochę boję się w nią grać. Może kiedy skończę "Grób" i będę mógł spojrzeć bliżej na AoD bez wyrzutów sumienia i strachu przed "splagiatowaniem".
    (Natomiast idea wspierania niezależnych gier jest mi bliska, dlatego jeśli Ty chciałbyś napisać coś więcej na temat AoD, to możesz podrzucić mi tekst, a chętnie go opublikuję, oczywiście oznaczając Cię jako autora - chyba, że założysz własnego bloga, rzecz jasna ;).

    "A jak wrażenia z Tyranny?"
    Umiarkowanie pozytywne. Myślę na napisaniem recenzji, ale najpierw powinienem przejść grę jeszcze co najmniej raz, bo z założenia jedną z głównych zalet Tyranny ma być nieliniowość, a tego z definicji nie da się ocenić po jednym przejściu ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. ,,(Natomiast idea wspierania niezależnych gier jest mi bliska, dlatego jeśli Ty chciałbyś napisać coś więcej na temat AoD, to możesz podrzucić mi tekst, a chętnie go opublikuję, oczywiście oznaczając Cię jako autora - chyba, że założysz własnego bloga, rzecz jasna ;).”

      Jeszcze długo nie napiszę nic o AoD, bo nie przeszedłem do końca nawet dema, a co dopiero mówić o pełnej wersji. Zanim to nastąpi to mam nadzieję, że będę miał już własnego bloga. Ale dzięki za ofertę ;) No i na pewno z ciekawością przeczytam Twoją recenzję Tyranny jak się ukaże ;)

      Usuń
  9. A jeszcze co do ,,Może kiedy skończę "Grób" i będę mógł spojrzeć bliżej na AoD bez wyrzutów sumienia i strachu przed "splagiatowaniem"."

    To nie za bardzo się obawiasz takich rzeczy? Unikanie poznawania innych dzieł z obawy o czerpanie z nich może teoretycznie doprowadzić do unikania wszelkich dzieł. Kiedyś słyszałem, że jeśli ktoś czerpie z jednego cudzego utworu, to jest to plagiat, ale jeśli czerpie z kilkunastu, kilkudziesięciu albo i więcej, to jest to inspirowanie się. Pewne motywy przewijają się w kulturze już od czasów eposu o Gilgameszu, widziałem też fajną grafikę pokazującą podobieństwa fabularne między Gwiezdnymi Wojnami, Władcą Pierścieni i Harrym Potterem. Chyba jedynym znanym mi twórcą, który wydaje się nie inspirować niczym i wymyślać same oryginalne rzeczy, jest Jacek Dukaj. Ale jego książki, choć niesamowicie oryginalne, są dla mnie dość ciężką lekturą i póki co przeczytałem tylko ,,Lód” i odbiłem się od ,,Perfekcyjnej niedoskonałości”, ale w przyszłości zamierzam zmierzyć się z innymi jego książkami.

    OdpowiedzUsuń
  10. Oczywiście, masz rację, nie można popadać w obsesję (to akurat ten rzadki przypadek, gdy skrajność faktycznie jest zła ;). Ale mimo wszystko założenia mojej gry są na tyle podobne, do tego, co czytałem o AoD (choć oczywiście na mniejszą skalę), że w tym wypadku strach przed splagiatowaniem wydaje mi się dosyć sensowny ;).

    OdpowiedzUsuń