"Prezent pożegnalny" - trzecia część opowiadania

No i  dociągnąłem do końca. Kompletnie zmarnowałem czas, bo nikogo to nie obchodzi, nikt tego nie przeczyta, a co najgorsze - nikt nie skomentuje - no ale fakt jest faktem. Więc sam sobie skomentuję. Opowiadanie jest bardzo słabe. Chyba najsłabsze z tych, które wrzuciłem na bloga. Co w sumie nie ma większego znaczenia, skoro i tak nikt tego nie przeczyta, no ale, ponownie - fakt jest faktem.

   Maliniak, jedną ręką trzymając ubrania, drugą nacisnął klamkę, a potem wszedł do łazienki.

   Pośród niebieskich ścian, koło wanny stała Marta. Staszek stanął w progu, wpatrując się w nią. Już przedtem uważał, że jest ładna (nawet, kiedy na początku znajomości, mocno go irytowała), ale teraz, kiedy jej mokre włosy opadały w lokach na ramiona, zawiązany w pasie szlafrok podkreślał figurę, nie będąc na tyle długim, żeby zakryć jej drobne, ale zgrabne nogi, to...

Po chwili Marta spuściła wzrok i poprawiła szlafrok, jakby chciała się nim mocniej zasłonić. Staszek też się speszył. Zaklął w duchu. "Szybko się pocieszyłeś po Renacie" - zdawało mu się, że ponownie słyszy drwiący głos ojczyma. ,,Ty mendo" - pomyślał ,,Dopiero co zginęła... Tak, powiedzmy to sobie szczerze... twoja dziewczyna... A ty... i to w dodatku wobec tej biednej kobiety. Kawał chuja z ciebie, prawdę mówiąc".

    - To ja poszukam tej suszarki - w końcu odezwał się, aby przerwać niezręczne milczenie. W ciszy zaczął przeglądać klamoty, którymi był zasypany stojak. W końcu, pośród gąbek i buteleczek znalazł urządzenie, po czym podłączył do prądu.

    - Nie działa. - stwierdził z głupią miną.

    - Coś się zepsuło? - spytała Marta.

   - Nie wiem, ostatnio działała. - chłopak podrapał się po głowie, a potem palnął się w czoło. - Matko, debil ze mnie, przecież prądu nie ma!

    Cavalieri spojrzała na niego z nieco niepewną miną. Staszek stłumił cisnący mu się na usta śmiech. Rechotanie przed Martą, nawet z samego siebie, było mimo wszystko trochę niestosowne... Ale mimo wszystko, atmosfera się odrobinę rozluźniła. A przynajmniej chłopak poczuł się trochę mniej spięty. 

    - No nic, przetrę ręcznikiem, a potem same wyschną... W końcu się nie przeziębię. Nie na tej planecie. - oświadczyła Cavalieri.

    - No tak - odparł Staszek. - Tutaj masz ubrania - wskazał na przyniesione łaszki, które wcześniej położył na pralce. - To ja już pójdę chyba.

    - Dziękuję - odpowiedziała Marta, rzucając okiem na ubrania. - Tak, idź. Lepiej się prześpij, na pewno jesteś zmęczony, a musisz mieć siły... Nawet jeśli na razie czeka nas tylko narada, lepiej mieć jako tako jasne myśli. Ja tak zrobię, jeśli można

    - Pewnie. Pokój gościnny jest na lewo. To... na razie. - zakończył Staszek, a potem opuścił łazienkę.

    Maliniak udał się do swojego pokoju. Zdjął buty, aby dać nieco odpocząć nogom... Zapach był niezbyt przyjemny, chyba jemu też by się przydała lekka kąpiel... A potem uwalił się na łóżku. Przez jakiś czas przewracał się z boku na bok, targany myślami, ale w końcu zmęczenie zrobiło swoje i zapadł w drzemkę.

     W końcu się obudził. Wyrwany z czarnej otchłani snu, przez chwilę był tak zamroczony, że nie pamiętał nawet gdzie jest, już nie mówiąc o jakichkolwiek planach.. Potem jednak oprzytomniał i uświadomił sobie, co się dzieje. Zerknął na zegarek - było za dziesięć szósta. Spał ponad pół godziny, a za chwilę miała się odbyć zapowiedziana przez Abiatara narada. Staszek wstał i ruszył na spotkanie z pozostałymi.

    Znalazł ich w kuchni. Na stole była już przygotowana skromna kolacja, a na krzesłach siedzieli Marta i Mirkof. Jeszcze przed chwilą słyszał przytłumione głosy, ale gdy wszedł do pomieszczenia, zapadła cisza. Co gorsza, Velarez wyglądał na zadowolonego z siebie.

    - O czym rozmawialiście? - spytał ponurym tonem Maliniak, odsuwając sobie krzesełko.

   Marta wyraźnie się zmieszała, a Staszek natychmiast pożałował swych słów. Uznał, ze musi szybko zmienić temat: - Inkwizytora nie ma? - spytał.

    - Ano nie ma. - Jego ojczym pokręcił głową. - Braciszek najpierw ustawia nas jak w zegarku, każe przyjść na naradę wojenną, a potem sam wybywa. Nieładnie.

    - Nic bardziej mylnego - rozległ się spokojny głos Abiatara. Natychmiast cała trójka odwróciła się w stronę wejścia do kuchni. Stał w nim Refuze. Na mankiecie jego szarego munduru widać było małą plamę krwi. - Przecież zaplanowałem naradę na szóstą - i o tym czasie przybyłem.

    Staszek odruchowo zerknął na czasomierz wiszący na kuchennej ścianie. Właśnie w tej chwili duża wskazówka przekroczyła dwunastkę, wyznaczają równą godzinę.

    - Jak w zegarku. - Laszamar powtórzył słowa Mirkofa, a kąciki jego ust zadrgały lekko, jakby w śladowym uśmiechu.

    - Jest brat ranny? - z troską w głosie spytała Marta, patrząc na krwawą plamę na uniformie zakonnika.

    - Nie, to nie moja krew. - spokojnie odrzekł Refuze.

    - Acha, to dob... - zaczęła Cavalieri, ale nagle przerwała. - W takim razie czyja?

    - Pozwolicie, że o tym opowiem podczas posiłku, żeby nie przedłużać.

    Choć czasem wywody inkwizytora sprawiały wrażenie dziwacznych i niezrozumiałych, tym razem Staszek zgadzał się z nim na całej linii. Ostatnim posiłkiem jaki spożył, była mała konserwa - i było to w środku nocy. Do tej pory nie myślał o tym, ale zapach jedzenia na stole sprawił, że ślinka zaczęła mu napływać do ust.

    - Może brat Refuze poprowadzi modlitwę przed jedzeniem? - zaproponowała Martaa.

     No tak.

    Inkwizytor skinął głową. - Czemu nie? - powiedział, po czym podszedł do stołu i złożył ręce. - Boże w Niebiosach pobłogosław nas i te pokarmy, które będziemy spożywać i za które Ci dziękujemy. Amen

    - Amen - odpowiedziała pozostała trójka. Jak widać, podstawową zasadą inkwizycyjnych form pobożności było ,,zwięźle, krótko i na temat". Staszkowi to pasowało. Chłopak natychmiast usiadł, wziął grubą pajdę chleba, posmarował... czymś co wytwórcy określali mianem ,,pasztetu" (Staszek wolał nie wiedzieć, jaki jest prawdziwy skład, ale tak czy inaczej, lubił to) i zaczął się napychać. Po chwili zorientował się, że rozsiewa dookoła okruchy i kropelki śliny. Zawstydzony rzucił okiem w stronę Marty. Kobieta widziała, że zachowuje się jak świnia, ale tylko przymknęła oczy i uśmiechnęła się lekko, jakby chciała powiedzieć ,,Jedz, jedz, nie przejmuj się". Mimo wszystko Staszek nieco zwolnił tempo jedzenia.

   - Zatem... żeby nie przedłużać. - zaczął Abiatar. - Byłem na zwiadach. Połączonym z... przesłuchaniami. Tak się złożyło, że tych kilu osobników, których spotkałem... Nie było skorych do współpracy. Może z powodu munduru - chyba próbowali się włamać do jednego z bogatszych domów. A może moja niebieska skóra wydała im się śmieszna? A może z obu powodów? Nieistotne. W każdym razie, udało mi się z nimi nawiązać nić porozumienia... choć nie bez trudności i konieczności ucieknięcia się do niewerbalnych metod przekonywania.

     - A ja myślałem, że im po prostu nastukałeś - stwierdził Mirkof, nalewając sobie kawy do kubka.

    - To miałem na myśli - Znowu te charakterystyczne drgnięcie warg. - Ale pozwólcie, że przejdę do sedna. Otóż ci szabrownicy byli mocno zaniepokojeni. A włamywali się nie tylko po to, aby obrabować mieszkanie, ale by się w nim schronić. Ponoć potwór jest blisko miasta. Jeden z bandy wypuścił się na przeszpiegi po okolicy. Zabrał ze sobą krótkofalówkę. Podobno przed śmiercią, straszliwie krzyczał. Najpierw ze strachu, potem z bólu. A na koniec słychać było tylko ryki i skrzeki.

     Staszek nerwowo przełknął kęs chleba. Przypomniały mu się straszliwe odgłosy rzezi w hotelu.

    - To na pewno prawda. Moja aniołki też dały mi znać, kiedy spałam, że niebezpieczeństwo jest blisko. - powiedziała Marta, tak naturalnym tonem, jakby właśnie prosiła o podanie cukru. Mirkof zrobił głupią minę, zaś Abiatar rzucił jej dyskretne, badawcze spojrzenie. Staszek w milczeniu zagryzł wargi. Przypomniały mu się słowa inkwizytora.... Maliniak też nie wiedział, czy lepiej pozwolić, aby mur złudzeń chronił Martę, czy też go zburzyć... Ale na pewno nie teraz. Nie kiedy niebezpieczeństwo było tak blisko.

     - Przynajmniej cała rzecz skończy się szybko - mruknął Velarez i pociągnął łyk z kubka. - No to jak już tak idzie - może wtajemniczy nas braciszek w swój cudowny plan?

    Abiatar odłożył sztućce, którymi kroił posiłek. Najwyraźniej już skończył jeść. Nie spożył zbyt wiele - być może potrzebował mało jedzenia, ze względu ma ascetyczny, zakonny tryb życia - albo może jako Laszamar miał odmienną fizjologię.

     - Żeby przebić skórę gargoyli, potrzeba sporej siły ognia. Większej nawet, niż żeby zestrzelić mały statek. Działko przeciwlotnicze, które ochrania wasz ratusz, byłoby w stanie zniwelować pancerz potwora, tylko jeżeli po kolei kilka pocisków trafiłoby w to samo miejsce. A to niemożliwe. Gargulec porusza się zbyt szybko... Jego przyspieszony metabolizm i nadmiar energii służy nie tylko rozwojowi. Dlatego nie nadaje się do tego celu. - oświadczył.

     - Zatem co się nadaje? - spytał z kwaśną miną Mirkof.

     - Tak się składa, że mam to ze sobą. A dokładnie - w salonie. Jeśli skończyliście już jeść, chodźcie, a zobaczycie. - oznajmił Abiatar.

    - Ja jestem gotowa. - powiedziała Marta, wstając od stołu.

    - Ja też. - dodał Velarez - Dziękuję pani za kolację. - powiedział i skinął lekko głową.

    - Och, to ja dziękuję za gościnę. - kobieta skinęła głową.

    Przeklęty Mirkof. Niby taki nieokrzesany, a jednak miał w sobie coś, co działało na kobiety. W końcu inaczej mama by za niego nie wyszła... Staszek połknął ostatni kęs w całości, szczęśliwie unikając zadławienia i również podziękował. Po chwili cała ekipa przeszła do dużego pokoju. W dalszym ciągu na stoliku leżała podłużna waliza, którą przyniósł zakonnik. Abiatar stanął nad nią i przez chwilę manipulował przy zamku - dopiero teraz Maliniak zauważył, że zawartość była chroniona przez jakiś mechanizm szyfrowy. W końcu zaskoczyło i klapa odskoczyła. Abiatar odsunął się od stolika i usiadł wygodnie w fotelu, pozwalając pozostałym na przyjrzenie się temu, co było w walizce. Okazała się ona być futerałem, w którego wgłębieniu spoczywał podłużny, metalowy przedmiot. Była to metalowa rura, na której widniał jakiś przyciski oraz jakiś, w tej chwili złożony wihajster, zapewne stojak bądź uchwyt. We wnętrzu wnętrzu został umieszczony nieco mniejszy pręt, na którego czubku była zwężająca się głowica - jej koniec był bardzo cienki w stosunku do reszty i wyglądał na ostry. Sama głowica była wykonana z jakiegoś innego metalu niż reszta, bardziej... połyskliwego.

    - Bardzo to ładne, ale czy ma jakieś praktyczne zastosowanie? - odezwał się w końcu Mirkof, idąc w ślady Refuzego i uwalając się w drugim fotelu.

     - ,,To" jest wprost stworzone do zadania, jakie nas czeka - wyjaśnił Abiatar. - To przenośna wyrzutnia rakiet klasy ,,Sicarian". Dzięki dużej prędkości lotu i temu szpikulcowi na końcu, zrobionemu z kimberleńskiej stali, jest w stanie przebić praktycznie każdy pancerz... No może oprócz tych na dużych statkach bojowych. Wybuch nastąpi dopiero, kiedy wbije się w ciało potwora - dzięki czemu większą część jego siły zostanie skierowana do jego wnętrza, dosłownie go rozrywając. A dzięki naprowadzaniu, jest duża szansa, że w niego trafimy. Dodajmy jeszcze, że ta broń jest bardzo łatwa w obsłudze.

     - Czyli można by rzecz, broń idealna - mruknął Staszek.

     - W tej sytuacji - owszem - przytaknął inkwizytor.

     - Więc zostają nam tylko trzy problemy. Po pierwsze - musimy znaleźć stwora. Po drugie - nie dać się zabić, zanim któreś z nas z tego nie wystrzeli. Po trzecie - mamy tylko jedną szansę, chyba, że przywiozłeś więcej tych cudeniek. Na co nie mam zbyt wielkiej nadziei.

    - I słusznie - kiwnął głową Laszamar. - Nie brałem ze sobą arsenału. Nie wiedziałem, że kiedy przybędę, potwór będzie już rozbudzony. Tak czy inaczej... Musimy zmaksymalizować nasze szansę w inny sposób. Na przykład - musimy znaleźć odpowiednie miejsce na walkę. Ja nie znam miasta. Jakieś propozycje?

   Cała czwórka stała na dachu jednego z bloków. Najchętniej Staszek trzymałby Martę z dala od walki z potworem... Gdyby skryła się w jakiejś piwnicy, byłaby bezpieczna. Tylko, że... Znając jej stan, nie mógł być pewien, czy pozostałaby w ukryciu, a nie wybiegła na spotkanie gargulca. Dlatego z dwojga złego, lepiej, aby ktoś miał ją na oku cały czas, nawet jeżeli miało to oznaczać, że weźmie udział w akcji.

     Czemu wybrali właśnie ten dach? Budynek był dosyć solidny. Ale, dajmy na to, ratusz też był taki. Mirkof z początku nalegał, aby właśnie tam czekać na potwora. W końcu, gdyby Sicarian nie trafił w potwora, mogliby jeszcze spróbować użyć działka. Jednak Abiatar zdecydowanie się temu sprzeciwił. Po raz kolejny potwierdził, że broń przeciwlotnicza nie zda egzaminu przeciw tej poczwarze. Za to cenny atutem byłaby wysokość - tak aby potwór nie mógł doskoczyć do ich stanowiska. ("A co, jeżeli już nauczył się latać"? - spytał Staszek. ,,Umrzemy" krótko skwitował inkwizytor). Dlatego w końcu wybrali jeden z bloków, jego dach wznosił się wyżej niż wieżyczka strzelnicza ratusza.

     Z odtwarzacza, który zabrali z domu, cały czas leciała muzyka - na tyle głośno, aby dźwięk niósł się po okolicy. W końcu nie chcieli ukrywać się przed potworem. Chcieli go zwabić. Im szybciej nastąpi konfrontacja, tym większe mieli szanse.

   Marta była zatopiona w rozmowie z Abiatarem. Staszek postanowił nie przeszkadzać. Być może inkwizytor był dziwny, ale na pewno miał pewną wiedzę psychologiczną. Była szansa, że jest w stanie wybadać kobietę i zdecydować, czy straszne przeżycia wywołały u niej chorobę - a jeżeli tak, podjąć jakieś działania. Dlatego chłopak odszedł na drugi koniec dachu (poza tym, lepiej, żeby teren był obserwowany z obu stron). Usiadł na murku otaczającym podłoże (miał stanowić ochronę przed wypadnięciem), spuszczając nogi na dół. Muzyka była na tyle głośna, że nie słyszał rozmowy Marty i obcego. Zanim zdążył zatopić się w myślach, dosiadł się do niego Mirkof.

    - Kiepska sprawa, nie, młody? - mruknął mechanik. - Po mojemu, to idziem śmierci prosto w śmierdzącą i zębatą paszczę śmierci, jakby powiedział poeta.

    - Ta - krótko odparł Staszek. Jeżeli ten tekst miał być żartem dla rozładowania atmosfery, to do niego nie trafiał.

    Velarez przez chwilę milczał, stukając palcami do rytmu muzyki i gapiąc się przed siebie. W końcu westchnął przeciągle i znowu zaczął mówić.

    - Kiepsko zaczęliśmy. Ty się na mnie wkurzałeś, bo nagle na miejsce ojca przyszedł obcy facet i zaczął się rządzić. Ja się wkurzałem na ciebie, bo nie chciałeś się słuchać i jak mogłeś okazywałeś, że mnie tu nie chcesz. No i tak żyliśmy jak pies z kotem. No ale teraz... Trza zapomnieć o głupotach. Musimy się trzymać razem. Ani ty, ani ja, nie chcemy żeby twoja matka płakała po którymś z nas, zgadza się? Nie musim się lubić, ale musim sobie pomagać. Jak to wszystko się skończy, można będzie wrócić do warczenia na siebie. To jak? Sztama? - Mirkof wyciągnął swoją szeroką łapę w stronę pasierba. Staszek spojrzał na nią z zaskoczeniem. Mimo wszystko... tego się nie spodziewał. Jednak po chwili wahania, uścisnął dłoń.

    - No wiem - mruknął. - Ja też się czasem jak gówniarz zachowywałem.

    Mirkof już otwierał usta od odpowiedzi, ale w tej chwili dźwięki muzyki zagłuszyły krzyki Klaudii.

    - On tu jest! Widzę go! Idzie tu! - kobieta wskazywała placem gdzieś w oddali. Staszek i Mirkof natychmiast podbiegli na drugi kraniec dachu, gdzie stała Cavalieri. Faktycznie... Ponad jednym z budynków widać było kark potwora i jego ohydny pysk. Stwór obrócił głowę w stronę schronienia czwórki. Otworzył dziob i wydał donośny, charczący skrzek. A potem, tratując wszystko na swojej drodze, ruszył w jego stronę.

   - Szybko, trzeba przyszykować... - powiedział Staszek. Jednak kiedy zerknął w tył, zobaczył, że inkwizytor unosi już Sicariana. Z tyłu podbiegł do niego Mirkof, chwytając za tył broni. Refuze miał celować, Velarez jedynie podtrzymywał tylną końcówkę - taki sposób użycia zapewniał najlepszą stabilizację i celność.

    - Schowajcie się. - powiedział Laszamar, nie patrząc ani na Staszka, ani na Klaudię. - Wasza rola skończona.

    Faktycznie, tak miało być. Mieli jedynie pomóc przy obserwacji, a kiedy potwór się zbliży, uciec. Tak miało być...

    - Ja muszę zostać. Bóg chce, abym się zmierzyła z tym demonem - oświadczyła Martaa. Teraz już nie krzyczała. Jej głos był pewny i spokojny - podobnie jak je wzrok i postawa.

     - Rób, co mówi niebieski, wariatko! - krzyknął zdenerwowany Mirkof. - Uciekaj! Cholera... Młody, zrób coś z nią! - dodał, widząc, że kobieta nic sobie nie robi z jego wrzasków. - Kurwa żesz

    Staszek przez chwilę stal niezdecydowany. Wtedy po raz kolejny usłyszał ryk potwora. Był już bardzo blisko. Chłopak w końcu się ruszył. Podbiegł od tyłu do stojącej niemalże na baczność Cavalieri, a potem ogłuszył ją ciosem w ciemię. Złapał ją rękoma pod pachy i zaczął wlec w kierunku schodów. Kiedy schodził na dół, ostatnią rzeczą jaką zobaczył, zanim jego głowa znalazła się pod poziomem dachu. było dwóch mężczyzn trzymających wyrzutnię. Celowali do potwornej istoty, która wznosiła się ponad budynek. Jej rozpostarte, ociekające jakimś śluzem (chyba dopiero się wylęgły) błoniaste skrzydła przesłaniały niemal całe niebo.

     Smok Zamętu, który przez wieki spał pod ziemią, teraz wzbił się w przestworza.

    Staszek nie czekał na wynik walki. Targał nieprzytomną Martęę po schodach, na dół. Po kilku sekundach - choć wtedy wydawało mu się, że minęło co najmniej kilkanaście minut - usłyszał świst, wybuch, a potem przeraźliwy ryk - tym razem był tak silny, że aż mury budynku zadrżały. Użyli Sicariana. Staszek przystanął na chwilę. Czy udało się im?

    W tej chwili z góry zaczęły dobiegać kolejne ryki i skrzeki. Maliniak zamarł, a serce podeszło mu do gardła. Bestia żyła... Może ryczała w agonii, ale żyła. Jednak po chwili chłopak zorientował się, że to nie brzmi, jak przedśmiertne jęki. Owszem, czuć było gniew... Ale nie cierpienie. Poza tym, Staszek mimochodem zauważył, że muzyka z odtwarzacza na dachu przestała grać. I w jakiś sposób, to go ostatecznie przekonało, że atak się nie powiódł.

    Maliniak poczuł, jak zaczyna go ogarniać panika. Co teraz? Czy potwór ich widział? Czy jeśli tak, to gargulec jest wystarczająco inteligentny, aby pamiętać, że zbiegli... to znaczy, że on zbiegł... na dół? Czy zacznie ich ścigać? Nie zmieści się w oknach czy klatce schodowej, ale... Może zacznie po prostu przebijać się przez ściany?

    Kiedy Staszek stał na schodach, trzymając zwisając bezwładnie Martę, a straszne myśli galopowały przez jego głowę, nagle usłyszał donośny szum. A po chwili przez okno ujrzał potwora. Czy raczej, fragment jego korpusu. Na szczęście, stwór nie mógł ich dostrzec. Po chwili, zaczął się oddalać, lecąc na swoich ohydnych skrzydłach. Jego sylwetka była widoczna na niebie jeszcze przez długi czas.

     Staszek odetchnął. Nogi się pod nim ugięły i opadł na jeden ze stopni. Głowę Marty położył na swoich kolanach, aby nie leżała na twardym betonie. Chłopak przez chwilę ciężko dyszał, ocierając pot z czoła. Wtem głowa kobiety poruszyła się, a z jej ust dobył się cichy jęk. Wzrok Staszka napotkał jej półowarte oczy.

    - Nie bój się, już odleciał - powiedział uspokajającym, choć niezbyt pewnym tonem.

    - Odleciał? - Marta otworzyła oczy szeroko i uniosła głowę. Chłopak nagle poczuł się nieco głupio, że trzymał ją na kolanach, ale kobieta nie zwracał na to w ogóle uwagi.

    - Więc nie udało się im. Zginęli - oświadczyła ze smutkiem, stając na nogi. - Czemu mnie stamtąd zabrałeś?

     - Wiem, przepraszam, że ci przyłożyłem, ale nie miałem wyboru... - odpowiedział chłopak.

    - Nie o to chodzi. Czemu mnie zabrałeś? Gdybym tam była, potwór zostałby zniszczony.

     Maliniak poczuł, jak zaczyna go ogarniać furia.

    - Co?! - ryknął na cały głos, wymachując rękoma. - Przestań pieprzyć do cholery! On by cię zeżarł, jak tamtych i tyle by było! Gdyby nie ja, byś nie żyła! Wiem, że dużo przeszłaś... Współczuję, ale ocknij się wreszcie! Bo w końcu się zabijesz... A mnie przy okazji! - Chłopak urwał i opuścił ręce. Przez chwilę stał ciężko dysząc. Powoli gniew zaczął ustępować miejsca strachowi. Przypomniał sobie, co (zapewne świętej pamięci) Refuze mówił o murze... A co jeżeli teraz wlaśnie go zburzył? Co jeżeli Martaa wpadnie w panikę, depresję... Cokolwiek...

    Jednak Cavalieri nie miała zamiaru histeryzować. Westchnęła cicho, i pokręciła głową ze słabym uśmiechem na twarzy.

    - Tak, wiem, chciałeś dobrze... Dobry z ciebie człowiek. Ale brak ci wiary.

Staszek pożałował, że już opuścił ręce, bo w tej chwili miał ochotę zrobić to ponownie. Jak widać, mur w umyśle Marty był naprawdę solidnie postawiony. Cóż, w sumie wypadało się cieszyć, że jednak jej nie zranił.

    - Dobrze, to skoro ten skur.. skubaniec odleciał, chodźmy zobaczyć, co się z nimi stało. - powiedział w końcu. - Na pewno nie żyją, ale mamy obowiązek sprawdzić.

    Marta kiwnęła głową. Staszka nagle znowu opadły wątpliwości.

    - Chociaż może... Ty lepiej tu zostań? - powiedział. Bał się, że widok zmasakrownyach ciał może obudzić wyparte wspomnienia. Ha! Wspomnienia.... Przecież to było wczoraj.

    Marta pokręciła głową.

   - No dobrze. - westchnął Staszek. - Chodź.

    Na dachu zastali pobojowisko. Dookoła leżały połamane anteny, a murek w jednym miejscu był całkiem zniszczony. Ponadto znaleźli też Abiatara. W kawałkach. Drobnych. I do tego nie było ich za dużo (zapewne większość skończyła w żołądku, czy co tam miał w środku, gargulca). W zasadzie jedynie dzięki strzępkom niebieskiej skóry i jego munduru czy też habitu dało się rozpoznać szczątki.

    - Zginął w dobrej sprawie. Niebiosa przyjmą jego duszę - stwierdziła Marta. Mimo wszystko, w jej głosie czuć było pewien smutek. Staszek czuł, jak zjedzony niedawno ze smakiem i pośpiechem posiłek podchodzi mu do gardła.

    - Zaraz! - krzyknęła Cavalieri, obracając się dookoła i rozglądając. - Nigdzie nie ma twojego ojczyma.

    - Może... połknął go w całości? - wymruczał Maliniak, powstrzymując wymioty. W tej chwili gdzieś z dołu dał się słyszeć przeciągły jęk. Klaudia podbiegła do krawędzi. - On jest tutaj! Na balkonie! - krzyknęła. Staszek szybko do niej podszedł. Faktycznie, na balkonie piętro niżej leżał, okrwawiony Mirkof. Ruszał się.

    - Zaraz... zejdę do niego... - Staszek zaczął się gorączkowo rozglądać. - Nie ma drabinki... Eee... Jest tu jakaś lina.

    - Staszek.! - krzyknęła dziewczyna. - Przecież możemy tam zejść normalnie, po schodach... Módlmy się, żeby mieszkanie było otwarte, to wejdziemy z niego!

    Chłopak palnął się dłonią w czoło. Fakt....

    - Dobra, biegniemy, chyba z nim kiepsko! - oświadczył i ruszył w kierunku schodów, a Marta za nim. Po chwili stali przed drzwiami do mieszkania. Były zamknięte.

    - Co robimy? - spytała Klaudia nieco piskliwym głosem. Chyba nawet jej udzieliła się panika.

   - Zaraz... - wymamrotał Staszek... - Otwierają się do środka, dobra.... Odsuń się! - rzucił do Klaudii, robią kilka kroków w tył. Potem wziął rozpęd i gruchnął z całej siły w drzwi. Zatrzeszczało, ale nie udało się otworzyć przejścia. Nie bacząc na bolący bark, Staszek po raz kolejny podjął próbę staranowania. Tym udało się. Para natychmiast weszła do środka. Przebiegli przez przedpokój i salon (panował tu niezły rozgardiasz, powywalane ubrania, książki na podłodze - chyba ktoś pakował się w pośpiechu) i za parę sekund byli już na balkonie.

    Mirkof leżał na brzuchu. Podpierał się ręką i postękiwał - chyba próbował się podnieść. Kiedy para weszła na balkon, odwrócił głowę w ich stronę. Była cała we krwi, która wypływała z rozbitego nosa i rozciętego czoła - zresztą ściekający płyn utworzył już sporą kałuże wokół niego. Poza tym, również na ubraniu, w okolicach klatki piersiowej, miał czerwoną plamę.

    - Przeżyłesz! - krzyknął Staszek.

    - Brawo! Zauważyłeś! Zuch chłopak... - zażartował Velarez. Efekt zepsuł nieco przeciągły jęk, którym zakończył ostatnie zdanie i grymas bólu na jego twarzy. Klaudia kucnęła przy nim, próbując obejrzeć rany.

    - Ech, spudłowaliśmy. - mruknął Mirkof. - A coś chujowe było te naprowadzanie. Jak rakieta mu przeszła ponad łbem, o tak i poleciała, Panu Bogu w okno. A potem... cholera się zabrała za nas. Ja miałem farta, złapał mnie i jebnął tutaj. Braciszka pewnie zeżarł...

    - Tak. - Tylko tyle był w stanie powiedzieć Staszek.

    - Ma pan chyba złamane żebro. - powiedziała Marta.

- Dobra, jakoś wyjdziesz z tego, chyba. - odezwał się Staszek. - Zaraz cię przeniesiemy na kanapę w salonie i...

    Mirkof zaśmiał się. Rechot zaraz się urwał - ból znów dał o sobie znać.

    - Aż tak... daleko.... mój fart nie sięga... - odpowiedział. Jego głos stał się cichszy i urywany, chyba mówienie sprawiało mu duża trudność. - Myślisz, czemu tak leżę... jak placek? Coś mi strzeliło w kręgo... kręgosłupie... A w brzuchu to chyba... Jakby wszystko popękało i zaczęło się tam w środku... prze... lewać...

    - Ale chyba... Nie umrzesz od tego? - w głosie Staszka było słychać przerażenie, kiedy nachylił się nad ojczymem. - Może ci z bunkra nam pomogą, mają pewnie tam jakiś medyczny...

    Ale Velarez go nie słuchał. Mechanik złapał ręką za nogawkę pasierba.

    - Opie... kuj... - zaczął mówić, ale nie dokończył. Jego dłoń puściła ubranie Maliniaka, a potem opadła bezwładnie. Chwilę później, głowa też dotknęła betonu. Mężczyzna był martwy.

    ,,Kiedy żył, tyle razy życzyłem mu śmierci... A kiedy umarł, płakać mi się chce." - pomyślał mimochodem chłopak.

    - Niech spoczywa w pokoju - wyszeptała Marta, a potem wstała. - Chodź. Przeniesiemy go do mieszkania. Pochowamy go, kiedy odeślemy demona do piekieł.

    - Co, proszę? - Staszek patrzył osłupiały na kobietę. - Po tym wszystkim... Ty wciąż chcesz polować na to coś? O co ci chodzi? Tak mocno chcesz pomścić... - w ostatniej chwili ugryzł się w język.

   - Tu nie chodzi o zemstę... - pokręciła głową Marta. Jej twarz była obrócona w stronę ciała Mirkofa, ale zamyślone oczy patrzyły jakby gdzieś w dal. - Umarli... Przynajmniej ci... ci o których w tej chwili myślisz... Nie łakną zemsty ani krwi. Są poza cierpieniem, poza nienawiścią. Co nie znaczy, że nie dbają o tych, którzy pozostali po tej stronie.

    - Więc jeżeli dbają o ciebie, na pewno nie chcą abyś bezsensownie zginęła. - szybko odpowiedział Staszek. Uznał, że choć na chwilę musi przyjąć szaloną logikę Cavalieri, jeżeli ma ją przekonać.

    Kobieta pokręciła głową.

    - Jeżeli stawię czoła bestii, nie zginę bezsensowną śmiercią. Wiem, że uważasz, ze oszalałam. - Staszek otworzył usta, aby (nieszczerze) zaprzeczyć, ale dziewczyna nie dała mu dojść do słowa. - Ale taka jest prawda. Chyba, że... Nie pójdziesz ze mną. Wtedy zginę. - ze stoickim spokojem kontynuowała. - Potrzebuję kogoś, kto będzie operował działkiem.

    - A nie możesz zastrzelić dziada kulami światła puszczanymi z rąk? - pozwolił sobie na ironię Staszek. - Albo nie wiem... wyezgorcyzmować go? Potrzebujesz czegoś tak prostackiego, jak działko przeciwlotnicze, żeby wypełnić swoją święta misję?

    - Tak. Właśnie tak jest. Zawsze jest potrzebny ludzki wkład. Poświęcenie. Niebiosa niczego nie zrobią za nas. To byłoby... niesłuszne. Ale nie bój się, gdybyś miał zginąć, nie wciągałabym cię w to. Ale wiem, że jeżeli ze mną pójdziesz efekt będzie taki - ty przeżywasz, potwór nie.

    - Uważasz, że tchórzę? - żachnął się Staszek. - Nie chodzi o to, że się boję... tylko, że... To się nie może udać. To nie ma sensu.

    Cavalieri milczała przez chwilę, a potem westchnęła. - Dobrze. Chodź, przeniesiemy ciało. Raczej nie zdołamy go dziś pochować. Najlepiej, żebyś spróbował schronić się w bunkrze. Może cię wpuszczą.

    - Dobrze, no to... - powiedział Maliniak pochylając się, aby wziąć ciało Mirkofa za ramiona. - Zaraz... Mnie wpuszczą? To znaczy, że ty...

    - I tak pójdę. Z tobą, czy bez ciebie. Mam nadzieję, że przy takim rozwoju wydarzeń też przeżyjesz, choć tego mi nie przekazano. - stwierdziła Marta, łapiąc trupa za nogi. Przez chwilę oboje w milczeniu szli z ciałem do mieszkania. Potem ułożyli je na kanapie, a Marta nakryła je prześcieradłem, znalezionym pośród pozostawionych przez uciekających w popłochu właścicieli.

    - Odkąd się poznaliśmy, darliśmy koty, a ja miałem go za szuję - odezwał się Staszek, tępo wpatrując się w białą (teraz nieco poplamioną krwią) płachtę. - A w momencie, kiedy pojawił się cień szansy, że zaczniemy się dogadywać, on zginął.

    - Przynajmniej nie poszedł w zaświaty z urazą w sercu.

    Maliniak uśmiechnął się smutno. - Chciałbym mieć takie podejście, jak ty. Tak chyba jest... łatwiej.

    Kobieta odwróciła wzrok. 

- Zanim zostałam... obdarzona... tą nadzieją... - zaczęła łamiącym się głosem. - Przeżywałam... Nawet nie wiesz... - ramiona Klaudii zaczęły się trząść. Po chwili wahania Staszek podszedł do niej i położył jej na ramieniu swoją dłoń.

- Zapewne to najgłupsza... I jedna z ostatnich rzeczy, jakie zrobiłem w życiu... Ale pójdę z tobą. - zadeklarował.

    Staszek nerwowo się kręcił po dachu ratusza. Co jakiś czas podchodził do działka, upewniał się, czy dobrze się kręci i czy wszystkie przyciski i wajchy są na swoim miejscu. Miał nadzieję, że da rade tego użyć. Pamiętał co nieco z lekcji Przysposobienia Obronnego, poza tym instrukcja wisiała przyczepiona do korpusu broni, no i w końcu te działko nie było jakieś specjalnie trudne w obsłudze. Mimo wszystko, Staszka kusiło, aby puścić salwę próbną, ot tak, dla pewności. W końcu nie musieli się ukrywać. Wręcz przeciwnie - podobnie jak poprzednim razem, plan wymagał zwabienia poczwary. Znowu odtwarzacz (nowy) i rycząca na cały regulator muzyka miały za zadanie zachęcić, aby wpadł z wizytą, bo impreza już się rozkręca.

    ,,Fajna z ciebie dziewczyna, po co ta poważna mina? Chodźmy razem na górę, chcę dotykać twoją skórę!" - głosem pełnym samozadowolenia śpiewał piosenkarz. Dalej następował opis tego, co para robiła po wejściu ,,na górę" - a im bardziej śmiałe były frazy, tym gorsze rymy. Staszek rzucił okiem na Martę, ciekaw czy pobożnej dziewczyny nie gorszą takie... frywolne teksty. Jednak najwyraźniej przaśna erotyka nie naruszała uczuć moralnych kobiety, podobnie jak jakość rymów nie alarmowała jej zmysłu estetyki. Prawdę powiedziawszy, Maliniak miał wątpliwości, czy do Cavalieri docierają w tej chwili słowa piosenki... Prawdę powiedziawszy, czy cokolwiek do niej dociera. Stała wyprostowana z zamkniętymi oczyma a jej wargi poruszały się. Pewnie się modliła... Czy też może rozmawiała z kimś? Staszka ogarnęły wątpliwości, kiedy na twarzy kobiety pojawił się lekki uśmiech, a ręką wykonała gest, jakby chciała komuś podać dłoń. Chłopakowi przypomniała się scena, jaka miała miejsce podczas ich postoju w nocy na pustyni...

    W tym momencie oczy Marty otworzyły się. Staszek dojrzał w nich spokój i determinację.

   - Jest już blisko. - powiedziała kobieta.

   Faktycznie... Teraz Maliniak uświadomił sobie, że słyszy dźwięki,które można by uznać za porykiwania. Muzyka leciała tak głośno, że zagłuszyła nawet wrzaski potwora... Staszek podbiegł do krawędzi. Owszem, ohydna sylwetka zbliżała się. Potwór robiąc kolejny krok wbił szponiastą nogę w dach jakiegoś pojazdu, a potem bez wysiłku ją wyrwał, pozostawiając wielką dziurę w blasze. Jego skrzydła drgały niespokojnie, jakby zastanawiał się, czy podlecieć do natrętów puszczających te dziwne hałasy... Czy raczej do przekąsek, które w swojej głupocie same mu wskazują, gdzie ich szukać. Staszek odwrócił się, aby podbiec do działka - i w tym momencie muzyka ucichła. Przez chwilę nie było słychać niczego, oprócz skrzeków potwora i trzasków czynionych przez niego po drodze zniszczeń.

    - Co... - zaczął Staszek, widząc Martę, wciąż trzymającą palec na wyłączniku odtwarzacza. Co prawda, w obecnej sytuacji, dźwiękowa przynęta była raczej zbędną.

    Dziewczyna znowu się wyprostowała. Otworzyła usta i zaczęła śpiewać czystym, dźwięcznym głosem.

    - Pan jest mocą swojego ludu, pieśnią moją jest Pan!

     -Schowaj się! - Staszek szarpnął dziewczyną za ramię. - Zejdź na dół. - Klaudia nie zwracała na niego uwagi...

    - Moja tarcza i moja moc... - śpiewała dalej Cavalieri. Staszek usłyszał wyjątkowo głośny ryk... Rzuciła okiem za siebie... Bestia była tuż tuż! Nie miał czasu zaciągać Marty poza pole walki, jeżeli natychmiast nie zacznie strzelać i tak oboje zginą! Chłopak podbiegł do działka i obrócił lufę. Na niebie wznosiła się sylwetka gargulca. Potwór zawisł w powietrzu, z rozpostartymi skrzydłami, niczym upiorna parodia anioła, zaś w jednej z łap trzymał wyrwaną latarnię, jakby berło.

    "I pokazał się na niebie znak... Smok... A ogon jego zmiata trzecią część gwiazd z nieba" - nie wiedzieć skąd te słowa pojawiły się w umyśle Staszka. A za chwilę działo zaterkotało, kiedy pociski pofrunęły w stronę gargulca.

    - To mój Bóg. W nim moja siła... - śpiew Marty stawał się coraz głośniejszy, był słyszalny pomimo dźwięku wystrzałów i porykiwań poczwary. Wokoło stwora śmigały pociski... Na niebie widać było jakieś rozbłyski... zapewne smugi od kul (tylko czemu jakieś takie... niebieskie?). Lecz wszystko to omijało samego gargulca. Bestia wykonywał błyskawiczne ruchy, śmigała po niebie i wyginała się, unikając części pocisków. Oczywiście, sporo trafiało w cel - w końcu były przystosowane do atakowania statków. Jednak nie wyglądało, aby czyniły jakąkolwiek szkodę stworowi, były dla niego czymś w rodzaju ukąszeń komara - czymś irytującym, ale niespecjalnie groźnym. Było tak jak mówił św. pamięci Refuze - tylko zmasowany ostrzał bez przerwy w to samo miejsce jest w stanie przebić skórę gargulca. A bestia ruszała się po prostu zbyt szybko, aby było to możliwe. A przy tym... Była coraz bliżej.

    ,,No to koniec. Ale chyba nie powiesz, żeś sam w to nie wlazł" pomyślał Staszek. Mimo wszystko wciąż naciskał spust, posyłając coraz to nowe, i wciąż bezskuteczne salwy. Zamiast paniki odczuwał raczej furię... i coś w rodzaju ponurego pogodzenia się ze swoim losem.

    Tylko... cholera... skąd się biorą te światełka? Były coraz bardziej wyraźne. Ich poświata, choć blada, była na tyle jasna, że odcinała się na tle nieba. Krążyły dookoła potwora. Stwór najwyraźniej też je zauważył i chyba zaczęły go denerwować. Zamachnął się łapą dzierżącą słup w kierunku jednego z nich. To na chwilę odciągnęło jego uwagę. Staszek natychmiast wystrzelił kolejną serię - jednak gargulec miał na tyle dobry refleks, że znowu zrobił unik. Najwyraźniej przypomniał sobie, ze to działko stanowi dla niego zagrożenie, a nie te .... coś, bo znowu ruszył w stronę Staszka.

     W tej chwili przez skrzeki gargulca, szum jego skrzydeł, terkot działka i śpiew Marty zaczęły się przebijać jakieś głosy. Tak, głosy. Cienkie, dziecięce okrzyki. Światełka... Nie teraz już obłoki światła krążyły bez przerwy dookoła potwora, wirowały coraz bliżej. Co więcej, wyglądało coraz bardziej... materialnie. W pewnym momencie potwór znowu zawisł w powietrzu. Wydał kilka poirytowanych ryków i zaczął machać łapami. Jakby... Te światła tworzyły dookoła niego jakąś barierę, której nie mógł przebyć.

    - ... On jest mą siłą, NIE JESTEM SAM! - to był chyba punkt kulminacyjny pieśni Marty. Wyśpiewała go triumfalnym i brzmiącym niczym dzwon głosem. Staszek nawet nie spojrzał w jej stronę. Nie był w stanie oderwać oczu od sceny z udziałem potwora i świateł. Bo....

    Właśnie w tej chwili zorientował się, że błękitne obłoki zaczynają przybierać postać eterycznych, humanoidalnych postaci. Z każdą sekundą ich zarysy stawały się coraz wyraźniejsze. Maliniak zaczął rozróżniać twarze i sylwetki. Byli tutaj Irenka, Peter, Magda, Tobias i Anna. W jednej z dwóch większych postaci Staszek rozpoznał Herberta Cavalieri - druga to była jakaś kobieta (czyżby pierwsza żona diakona?). Świetliste istoty, unosząc się w powietrzu zacieśniały krąg wokół gargulca, ich ręce czepiały się jego kończyn i skrzydeł. Potwór ryczał w bezsilnej złości. Coraz trudniej było mu się utrzymywać w powietrzu, zaczął opadać.

    - Dalej, kochani! - krzyczała Marta. - Staszek! Staszek! Strzelaj! To nasza szansa!

    Maliniak otrząsnął się. Faktycznie, zauroczony rozgrywającym się na jego oczach cudem zaprzestał ognia. A przecież dopóki rodzina Cavalieri powstrzymywała gargulca, dopóty nie mógł on wykorzystać swojej szybkości, by uniknąć pocisków. Przez sekundę chłopak zawahał się, czy może użyć broni, kiedy Cavalierowie są tak blisko potwora, no ale w końcu to były duchy...

     Seria pocisków poleciała w stronę gargulca. A potem następna. I kolejna. Potwór zaczął ryczeć z bólu. Tak jak kropla drąży skałę, tak zmasowany ostrzał w jedno miejsce przebił twardy pancerz poczwary.  Na jej skórze pojawiła się rana, z której powili sączyła się czarna, gęsta krew. Ostatkiem sił stworzenie wzięło zamach jedną z łap, wyrywając ją z uścisku duchów i rzucając latarnią w stronę Staszka - jednak rzut był na tyle niecelny, że słup poleciał gdzieś na bok.

    Chłopak wciąż strzelał. Strzelał - za Renatę i Tomasa, za Cavalierów, za wszystkich, którzy zginęli przez ten chory żart Nihilistów. Ryki potwora zaczęły słabnąć. W końcu nadeszła chwila, kiedy jedynie pocharkiwał, a posoka z ran spływała po jego ciele na podłoże, tworząc wielką kałużę. Duchy zaczęły się odsuwać, rozluźniając uścisk. Cielsko potwora runęło z hukiem, zajmując sporą część dachu. Przez chwilę jeszcze jego członki wykonywały nieskoordynowane ruchy, a potem nawet drgawki ustały. Potwór był martwy. 

   Staszek ciężko dysząc zrobił kilka kroków w kierunku truchła, a potem otarł pot z czoła.

    - Udało się.... - wykrztusił z ulgą.

    - Tak. Udało. - usłyszał z boku cichy głos. Odwrócił się w tamtą stronę. Pod ścianą budki, która stała na dachu, leżała Marta. Jej ubranie było całe czerwone. W jej brzuchu tkwiła dolna końcówka latarni, którą miotnął gargulec - Staszek pamiętał, że była zakończona ostrymi, jakby postrzępionymi kawałkami metalu, tam, gdzie bestia wyrwała słup.

    - Boże Boże Boże! - wyjęczał Staszek biegnąc do rannej kobiety. - Czekaj, ja zaraz... coś... z tym zrobię... coś... - mamrotał bezradnie. Problem w tym, że sam nie wiedział co. Próbować wyciągać monstrualny oszczep? Nawet jeżeli dałby radę... Pozostawiłby w ciele Marty dziurę wielkości pięści. Chłopak klęczał przy dziewczynie z paniką w oczach. Jej ręka uniosła się lekko w górę, a potem poczuł na swojej dłoni jej słaby dotyk.

    - Niczego... nie musisz robić. - wyszeptała Marta. - Zrobiłeś, co było potrzeba... To o co cię poprosiłam.

"Jeżeli ze mną pójdziesz efekt będzie taki - ty przeżywasz, potwór nie" przypomniało się Staszkowi.

    - Ty... ty... wiedziałaś, że zginiesz! - wyjąkał.

    - Wiedziałam...

    - I mimo to poszłaś?!

    - Tak... Bo widzisz... - na twarzy Marty, pomimo całej tej krwi, którą ją pokrywała, pomimo cierpienia, które musiała odczuwać, pojawił się uśmiech. - To była ostatnia... heh - teraz niemalże się roześmiała - sprawa do załatwienia... A teraz... Moje szczęście jest tam. - skinęła lekko ręką w górę. Staszek odwrócił głowę w tamtą stronę. W powietrzu wciąż unosiły się postacie Cavalierów. W tej chwili w żadnym wypadku Staszek nie określiłby ich jako ,,światełka". Nie to były w pełni uformowane ludzkie sylwetki - w zasadzie wyglądali jak za życia (poza tą domniemaną panią Cavalieri numer 1 - tutaj Maliniak nie miał jak tego osądzić). Poza tym, że unosiły się w powietrzu, były półprzezroczyste i otaczała je lekka poświata. Na twarzach duchów widać było coś w rodzaju... uroczystego oczekiwania. Nawet u dzieci. Staszek opuścił wzrok, znowu spoglądając na Martę.

   - Dziękuję za wszystko. - wyszeptała kobieta. - I żegnaj. Czy raczej... do zobaczenia, choć pocieszę cię, że nie... w najbliższym... czasie - z ust Marty dobył się cichy chichot.

    A potem jej głowa opadła na piersi.

    Staszek poczuł coś jakby... powiew wiatru. Natychmiast uniósł głowę w górę. Duchów już nie było.

    Chłopak klęczał jeszcze przez chwilę, a potem wstał, ocierając ściekającą mu po policzku pojedynczą łzę. Miał dwa ciała do pogrzebania. Może więcej, jak da radę. Potem musiał się zatroszczyć o jedzenie i schronienie. Starał się zająć swój umysł prostymi sprawami.

    I choć tak udało mu się jakoś dotrwać do przybycia żołnierzy, choć potem był zajęty opieką nad matką, która po raz drugi straciła męża, choć jego ścieżka później zaprowadziła go na spotkanie wielu niezwykłych miejsc, istot i wydarzeń, to nigdy nie zapomniał tego wszystkiego, co widział w tych dniach, kiedy z podziemi planety Chopin wychynęła groza.

    I nigdy nie przestał śnić o tym co noc.